വല്യേട്ടൻ

പെരുമഴയിലേക്കാണ് ഫ്‌ളൈറ്റ് ലാൻഡ് ചെയ്തത്.  ധൃതിപ്പെട്ട്  എമിഗ്രേഷനിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ കുട്ട്യേട്ടന്റെ നമ്പറിലേക്ക് വിളിച്ചു നോക്കി. പരിധിക്ക് പുറത്ത്. ടാക്സി കൗണ്ടറിൽ നിന്ന് തന്ന സ്ലിപ്പുമായി  പുറത്തേക്കിറങ്ങിയപ്പോൾ മഴ പിന്നെയും അലറിക്കരഞ്ഞും ഏങ്ങലടിച്ചും....

"മേഡം...ഇനി ആരേലും വരാനുണ്ടോ"
സ്ലിപ്പ് വാങ്ങി മുന്നിൽ നടന്നുകൊണ്ട്  ടാക്സി ഡ്രൈവർ ചോദിച്ചു.
"ഇല്ല...പെട്ടെന്ന് പോകണം.."
"ഇങ്ങള് ഇവിടെ നിന്നോളീ. ഞാൻ വണ്ടിയെടുത്ത് വേഗം വരാം....മഴയും...പിന്നെ ഫ്‌ളൈറ്റൊക്കെ ഒന്നിച്ചിറങ്യ സമയോം ആയതോണ്ട് ബ്ലോക്കുണ്ടാകും"

അയാൾ ധൃതിപ്പെട്ട് നടന്നു പോയി.
കനത്തു പെയ്യുന്ന മഴ  നനയാതെ ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ ഓർമ്മയുടെ മഴ നൂലുകൾക്കപ്പുറത്ത് വല്യേട്ടന്റെ അനാദിപ്പീടികയുടെ മണം.  പീടിക ഇറയത്ത്  സഞ്ചിയും പിടിച്ച് അരിച്ചാക്കും ചാരി ഒരു ആറാം ക്ലാസുകാരി.....

"ബാലാ....ഒന്ന് വേം താ...കുട്ട്യേള് കാത്തു നിക്കുന്നുണ്ടാകും" 
വൈകുന്നേരം പണി കേറി വന്ന ആളുകൾ തിരക്ക് കൂട്ടും. നിന്ന് നിന്ന് കാലു കടഞ്ഞാലും, അവളെ പീട്യക്കാരൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കില്ല.

മുതലാളിയും സാധനം എടുത്തു കൊടുക്കുന്ന ആളുമൊക്കെയായ വല്യേട്ടൻ ഈ തിരക്കിനിടയിൽ പുരയിലേക്ക് കൂടി സാധനം കെട്ടേണ്ടി വരുന്നതിന്റെ  ദേഷ്യം  തീർക്കുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്. ദുഷ്ടൻ. ഇത് കൊണ്ടാണ്  സ്‌കൂളിൽ നിന്ന് വൈകി എത്തുന്ന ദിവസം കുട്ട്യേട്ടൻ പീടികയിൽ പോകാൻ കൂട്ടാക്കാത്തതും.

പീട്യേൽ പോകാനുള്ള ഏക ഉത്സാഹം  തൊട്ടടുത്ത കുഞ്ഞൂട്ടിക്കാന്റെ പീടികയിൽ തൂക്കിയിട്ട ബാലയുഗവും പൂമ്പാറ്റയും ബാലരമയും  ലാലുലീലയുമൊക്കെയാണ്.  വല്യേട്ടന്റെ പറ്റിൽ പച്ചക്കറി വാങ്ങുന്ന  കൂട്ടത്തിൽ  ഏതെങ്കിലും ഒരു പുസ്തകവും  വാങ്ങി  സഞ്ചിയുടെ അടിയിൽ ഒളിപ്പിക്കുമ്പോൾ  വല്യേട്ടൻ ഇതൊന്നും അറിയില്ല എന്ന സമാധാനം മാത്രമല്ല, അയാളോടുള്ള ദേഷ്യം തീർക്കുന്നതിന്റെയൊരു ആനന്ദവും ഉണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ  അഹങ്കരിക്കണ്ട. സ്വന്തം ഏട്ടനൊന്നും അല്ലാലോ ഇങ്ങനെ താണ്  കൊടുക്കാൻ.

ഓർമ്മ വെച്ചത്  മുതൽ 'വല്യേട്ടാ' എന്ന് വിളിച്ചു ശീലിപ്പിച്ചത് അമ്മയാണ്. എന്നാലും അന്യനെ പോലെ അകന്നു നിന്നു എപ്പോഴും. ഒന്ന് മുഖത്തു നോക്കി ചിരിക്കുക പോലും ചെയ്യാത്ത  ആ മനുഷ്യനെ ഏട്ടൻ എന്ന് വിളിക്കാൻ തന്നെ ഇഷ്ടമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

"ഡീ കൈകേയീന്റെ മോനായിട്ടും ലക്ഷ്മണനോട് ശ്രീരാമന് നല്ല സ്നേഹല്ലായിനോ"
രാത്രി പഠിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സമയത്താണ്‌ കുട്ട്യേട്ടൻ ഒരു ദിവസം ചോദിച്ചത്.
ഒന്നും മനസ്സിലാകാതെ മിഴിച്ചു നോക്കിയപ്പോൾ കുട്ട്യേട്ടൻ സങ്കടത്തോടെ തുടർന്നു
"പിന്നെന്താ വല്യേട്ടൻ ഇങ്ങനെ....ന്നോടൊന്ന് നല്ലണം മിണ്ട്അ പോലുംല്ല"
സ്വന്തം മോനെപ്പോലെ അമ്മ സ്നേഹിച്ചിട്ടും, കുട്ട്യേട്ടനും ഞാനും എത്ര അടുപ്പം കാണിച്ചിട്ടും മുരടൻ സ്വഭാവം കാണിച്ച്  മാറി നിൽക്കുന്ന അയാളെ  പറ്റിക്കുന്നതിൽ ഒരു സുഖം ഉണ്ടായിരുന്നു.

ഗൂഢമായ ആ ആനന്ദം ബലൂണിന് കുത്തുകൊണ്ട പോലെ  ഇല്ലാതായത് എട്ടാം ക്ലാസിൽ പഠിക്കുമ്പോഴാണ്. സ്കൂള് വിട്ട് ബസ്സിറങ്ങി  രാവിലെ അമ്മ ഏൽപിച്ച സാധനങ്ങൾ വാങ്ങാൻ പീടികയിൽ കയറിയതായിരുന്നു. 'വാ' എന്ന് വല്യേട്ടൻ  വിളിച്ചപ്പോൾ പിറകെ ചെന്ന് കയറിയത് വായനശാലയിൽ!

"കുഞ്ഞിരാമേട്ടാ... എന്റെ അനിയത്തിയാണ്. ഓൾക്ക്  മെമ്പർഷിപ്പ് കൊടുക്കണം....."
ലൈബ്രേറിയൻ കുഞ്ഞിരാമേട്ടനോട്  ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞേല്പിച്ചപ്പോൾ കണ്ണ് നിറഞ്ഞത് വായനയുടെ വലിയൊരു ലോകം തുറന്ന് തന്നതിനെക്കാളേറെ, ആദ്യമായി വല്യേട്ടനിൽ നിന്ന് 'എന്റെ അനിയത്തി' എന്ന് കേട്ടത്  കൊണ്ട് കൂടിയായിരുന്നു.

വായനശാലയുടെ പടിയിറങ്ങുമ്പോഴാണ് പറഞ്ഞത്. "സുധാകരൻ  മാഷ് പറഞ്ഞിരുന്നു ഇന്നലെ സാഹിത്യ സമാജത്തിന് കഥ  വായിച്ചത്....കൊറേ കാലായില്ലേ പൂമ്പാറ്റയും ബാലരമയും ഒക്കെ.....ഇനി വലുതൊക്കെ വായിച്ചു തൊടങ്ങ്"

അപ്പൊ!!  കുഞ്ഞൂട്ടിക്കാന്റെ പീടികയിൽ നിന്ന്  പുസ്തകങ്ങൾ വാങ്ങുന്നതൊക്കെ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പഞ്ചാരയോ ചായപ്പൊടിയോ വാങ്ങുന്നത് കണക്കിലധികമായിപ്പോയാൽ പോലും  പിറുപിറുക്കുന്ന ആളാണ് ഇത്രയും കാലം!.

അങ്ങ്ട്ടേലെ ബിയ്യാത്തൂമ്മ പറഞ്ഞ കഥകളിലാണ്  വല്യേട്ടനെ അടുത്തറിഞ്ഞത്.
അമ്മ മരിച്ചതോടെ ഒറ്റക്കായിപ്പോയ അഞ്ചാം ക്ലാസ്സുകാരനെ. ഒരു പനി വന്ന് ആസ്പത്രീൽ കൊണ്ടു പോയതാണത്രേ അമ്മയെ..... തിരിച്ചെത്തിയത്......

"അമ്മേന്റെ കൂടെ ന്നേം കൊണ്ടുപോ"ന്ന് അലമുറയിട്ട് നിലവിളിച്ചോടിയ പത്തു വയസ്സുകാരനെ പിടിച്ചു വെക്കാൻ അന്നെല്ലാരും പാടുപെട്ടത്രേ. അത്രയും ജീവനായിരുന്നു വല്യേട്ടന് അമ്മയെ.

അമ്മയില്ലാത്ത വീട്ടിൽ വല്യേട്ടൻ പിന്നെ ഒറ്റക്ക് നിന്നിട്ടില്ല. സ്കൂള് വിട്ടുവന്നാൽ ഇരുട്ടും വരെ വായനശാലയിൽ ഇരുന്നു പുസ്തകം വായിച്ചും, അത് കഴിഞ്ഞ് അച്ഛന്റെ കൂടെ രാത്രി  പൂട്ടുന്ന വരെ പീടികയിലും.....

കൂട്ടുകാരന്റെ മരണത്തോടെ അയാളുടെ  ഭാര്യയും രണ്ട് പൊടിമക്കളും പട്ടിണിയാണ് എന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ  സഹായിക്കാൻ വല്യേട്ടന്റെ അച്ഛൻ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഒരു ചെറുപ്പക്കാരിയും  കുഞ്ഞുങ്ങളും ആണും തൂണുമില്ലാതെ കഴിയുന്നതോർത്ത് കേളപ്പൻ  വൈദ്യരാണ് വല്യേട്ടന്റെ അച്ഛനും, അമ്മയുമായുള്ള കല്യാണത്തിന് മുൻകൈ എടുത്തത്. മോന് വിഷമമാകുമോ എന്നായിരുന്നു  അച്ഛന്.  വൈദ്യര് തന്നെയാണ് വല്യേട്ടനോട് സംസാരിച്ചത്.

"എത്ര കാലാണ് ബാലാ ഇങ്ങള് അച്ഛനും മോനും ഇങ്ങനെ ഒറ്റക്ക്. വീട്ടിലെ പണിയും പീടികയും നോക്കി അച്ഛൻ തളന്ന്റ്റ്ണ്ട്. നിങ്ങക്ക് കഞ്ഞി വെച്ചു തരാനെങ്കിലും ഒരാള് വേണ്ടേ. ചന്ദ്രിയെ നിനക്കും നന്നായി  അറിയാലോ. ഓൾക്കും രണ്ട് പൈതമ്മക്കൾക്കും അതൊരു താങ്ങാവുകയും ചെയ്യും. നിനക്ക് രണ്ട് കൂടപ്പിറപ്പുകളും ആവ്വ്ല്ലോ"

എതിർപ്പൊന്നും പറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും, അമ്മേന്റെ സ്ഥാനത്ത് വേറൊരാളെ കാണുന്നതിന്റെ ഈർഷ്യയോ സങ്കടമോ, കല്യാണം കഴിഞ്ഞതോടെ അച്ഛനോട് പോലും അടുപ്പം കുറഞ്ഞു. അതുവരെ അച്ഛനോടൊപ്പം കിടന്നുറങ്ങിയ  വല്യേട്ടൻ കിടത്തം  ചരുവകത്തേക്ക് മാറ്റി. ആ മുറിയുടെ ജാലകത്തിലൂടെ നോക്കിയാൽ വല്യേട്ടന്റെ അമ്മ വെച്ചുപിടിപ്പിച്ച ചെടികളുടെയും മരങ്ങളുടെയും തണലും  തണുപ്പുള്ള പറമ്പിൽ അമ്മയെ അടക്കിയ ഇടം കാണാം.

സ്‌കൂൾ വിട്ട് കുറെ നേരം വായനശാലയിൽ ഇരുന്ന് വീട്ടിലെത്തിയാൽ  പാഠപുസ്തകവുമായി
ആ മുറിയിൽ ഒതുങ്ങും. 'പഠിച്ചു പഠിച്ചു വല്യ ആളാവും'ന്ന് അമ്മക്ക് കൊടുത്ത വാക്കാണത്രെ..

സ്‌കൂളിൽ ഏറ്റവും മിടുക്കനായിരുന്നെങ്കിലും പത്താം ക്ലാസ്സ് പരീക്ഷയുടെ രണ്ടു മാസം മുമ്പ് അച്ഛൻ ഒരു ഭാഗം തളർന്ന് കിടപ്പിലായതോടെ വല്യേട്ടൻ പഠിത്തം നിർത്തി പീടിക നോക്കേണ്ടി വന്നു. അച്ഛന്റെ ചികിത്സ, വീട്ടിലെ കാര്യം....  വേറെ നിവൃത്തി ഇല്ലായിരുന്നു. സുധാകരൻ മാഷ് പലവട്ടം നിർബന്ധിച്ചിട്ടും "ഇനിയിപ്പോ പഠിച്ച്  ഉദ്യോഗമൊക്കെ കിട്ടിയാലും ജീവിക്കാൻ വേണ്ടിയല്ലേ മാഷേ... ഇതൊക്കെ മതി" എന്ന് ഒഴിഞ്ഞുമാറി.

ടാക്സി  മുന്നോട്ടു നിർത്തി ഡ്രൈവർ  ഓടിവന്നു. കാറ് നീങ്ങുമ്പോൾ കുട്ട്യേട്ടനെ പിന്നെയും വിളിച്ചു നോക്കിയെങ്കിലും ഇത്തിരി നേരം റിങ് ചെയ്ത് പിന്നെയും പരിധിക്ക് പുറത്തായി.

മഴപ്പെയ്ത് പോലെ പിന്നെയും ഓർമ്മകൾ...
എസ് എസ് എൽ സി പരീക്ഷയെഴുതി, ജയിക്കുമോ തോൽക്കുമോ എന്ന് പേടിച്ചിരുന്ന ദിവസങ്ങൾ. റിസൾട്ട് വരുന്നതിന്റെ തലേദിവസം വൈകുന്നേരം
ഫസ്റ്റ്ക്ലാസ് കിട്ടിയ വിവരം പീടികയിൽ തിരക്കുള്ള  സമയത്ത്  സൈക്കിളിൽ ധൃതിപ്പെട്ട് വന്ന് കിതച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞ വല്യേട്ടന്റെ സന്തോഷം നിറഞ്ഞ മുഖം ഇപ്പോഴുമുണ്ട് മനസ്സിൽ. പത്രത്തിൽ ജോലി ചെയ്യുന്ന കൂട്ടുകാരനെ വല്യേട്ടൻ
രാവിലെ നമ്പർ ഏല്പിച്ചതും വൈദ്യരുടെ പീടികയിലെ ഫോണിലേക്ക് കൂട്ടുകാരന്റെ വിളി വരുന്നതും കത്തിരുന്നതും ആരോടും പറഞ്ഞിരുന്നില്ല.

വലിയങ്ങാടിയിൽ ചരക്കെടുക്കാൻ പോയി വരുമ്പോൾ കോഴിക്കോട്ടെ എല്ലാ കോളേജുകളിലെയും അഡ്മിഷൻ ഫോമും കൊണ്ടാണ്  വന്നത്. അന്ന് രാത്രി തന്നെ സുധാകരൻ മാഷുടെ വീട്ടിൽ കൂട്ടി കൊണ്ടുപോയി ഫോമുകൾ പൂരിപ്പിക്കാനും പിറ്റേന്ന്  ആരുടെയൊക്കെയോ കൈവശം കൊടുത്തയക്കാനും ഉത്സാഹിച്ചതും വല്യേട്ടൻ തന്നെ.

കറുപ്പും വെള്ളയും ചായമടിച്ച  കൃസ്ത്യൻ കോളേജിന്റെ പഴയ കെട്ടിടത്തിന്റെ നീണ്ട വരാന്തയിലും മുറ്റത്തുമായി  നിറഞ്ഞ കുട്ടികളുടെയും രക്ഷിതാക്കളുടെയും കൂട്ടത്തിൽ കരിമ്പനടിച്ച കുപ്പായവും നിറം മങ്ങിയ മുണ്ടുമുടുത്ത നാട്ടിൻപുറക്കാരനും  പാവാടയും ജമ്പറും ഇട്ട പെൺകുട്ടിയും വേറിട്ടു നിന്നു.

വല്യേട്ടൻ ധൈര്യം തന്നുവെങ്കിലും  ഇന്റർവ്യൂവിന് പേര് വിളിച്ചപ്പോൾ നെഞ്ചാളിയത് തിരിച്ചറിഞ്ഞാവണം, പ്രിൻസിപ്പളിന്റെ മുറിയിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ  കൈ മുറുകെ പിടിച്ചത്.  കുഞ്ഞുന്നാളിൽ എത്രയോ വട്ടം കൊതിച്ചത്. ആ കൈകൾ തന്ന ധൈര്യം....

അഡ്മിഷൻ കഴിഞ്ഞു കോളേജ് ചുറ്റി നടന്നു കാണുമ്പോൾ  ഇതുപോലൊരു കലാലയ മുറ്റം സ്വപ്നം കണ്ട മിടുക്കൻ കുട്ടിയായിരുന്നല്ലോ വല്യേട്ടനെന്ന്....

മൂളിക്കുതിക്കുന്ന ഓട്ടോയിൽ ഇരുന്ന് ആദ്യമായി കോഴിക്കോട്  നഗരം കണ്ടതും, 'ബോംബെ ഹോട്ടലിൽ' ബിരിയാണി കഴിച്ചതും  മറക്കാത്ത ഓർമ്മരുചിയായി ഇപ്പോഴും.....

മിട്ടായിത്തെരുവിൽ നിന്ന് ബാസ്റ്റാന്റിലേക്ക്  വല്യേട്ടന്റെ കൈ പിടിച്ചു നടക്കുമ്പോൾ കയ്യിലുള്ള 'കൊളമ്പോ സ്റ്റോറി'ന്റെ സഞ്ചിയിലെ തുണിത്തരങ്ങൾ പോലെ വർണ്ണങ്ങൾ  തുളുമ്പിയ  മനസ്സ്  ഈ നടത്തം പെട്ടെന്ന്  തീരരുതേ എന്ന്  കൊതിച്ചതും...

കുഞ്ഞുന്നാളിൽ ഇങ്ങനെയൊരു കൈ പിടിച്ചു നടന്ന ഓർമ്മ പോലും ഇല്ലാത്ത അനിയത്തിക്കുട്ടി. 

"പഠിപ്പും പത്രാസും ഇല്ലാത്ത അനാദിപ്പീടികക്കാരന് കെട്ടിച്ചു കൊടുക്കാനല്ല ഞാനെന്റെ മോളെ പഠിപ്പിച്ച് ഉദ്യോഗസ്ഥ ആക്കിയത്"
വല്യേട്ടൻ കല്യാണം കഴിച്ചു കാണണം എന്ന അച്ഛന്റെ  വലിയ മോഹം നടക്കാതെ പോവുക മാത്രമല്ല,
ഒന്നിച്ച് സ്‌കൂളിൽ പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്ന കാലം മുതലേ ഉണ്ടായിരുന്ന, നിശ്ശബ്ദമെങ്കിലും തീവ്രമായ ആ  പ്രണയത്തിന്റെ ഓർമ്മയാണ്  വല്യേട്ടനെ പിന്നീട് ഒറ്റക്കാക്കിയത്.

അച്ഛന്റെ മരണശേഷം, ഒസ്യത്തു പ്രകാരം,  താമസിക്കുന്ന വീടും പറമ്പും പീടികയും കൂടാതെ  നിരത്തിനോട് ചേർന്ന് പഴയ വീടോട് കൂടിയ പറമ്പിന്റെ പാതിക്കും അവകാശി  വല്യേട്ടനായിരുന്നെങ്കിലും, ആ വീടും പറമ്പും മുഴുവനായും അമ്മയുടെ പേരിൽ  എഴുതിക്കൊടുക്കാനും, താമസം അങ്ങോട്ട് മാറുന്നതിന് മുമ്പ് അടച്ചിട്ട പഴയ വീട് അറ്റകുറ്റപ്പണി നടത്തി നന്നാക്കാനും മുന്നിട്ടിറങ്ങിയത് വല്യേട്ടൻ തന്നെ.

 'ഇത് പോഴത്തമല്ലേ' എന്ന് ചോദിച്ചവരോട്
"അച്ഛൻ ഇത്രേം കാലം കിടന്നിട്ടും പൊന്നുപോലെ നോക്കിയത് അവരാ" എന്ന്      കടുപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു വായടക്കി
വല്യേട്ടൻ.
അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും ഓർമ്മയുള്ള  വീട്ടിൽ പിന്നീട് വല്യേട്ടൻ ഒറ്റക്ക്...

ബി എഡ് ന്റെ അവസാന നാളുകളിലാണ് സുരേഷുമായുള്ള അടുപ്പം കുട്ട്യേട്ടൻ അറിഞ്ഞതും, ഒരു പാട് തല്ലിയിട്ടും മതിയാവാതെ ക്ലാസ്സിൽ പോകാൻ പോലും സമ്മതിക്കാതെ അകത്തു പൂട്ടിയിട്ടതും. അടുപ്പിച്ചു നാലു ദിവസം കാണാഞ്ഞിട്ടാണോ അതോ അമ്മ ആരെയോ ചൊല്ലി അയച്ചത് കൊണ്ടാണോ അന്ന് വല്യേട്ടൻ  വീട്ടിൽ അന്വേഷിച്ചു വന്നത്.

കട്ടിലിൽ കരഞ്ഞു കിടക്കുകയായിരുന്ന
തന്റെ മുടിയിൽ   തലോടി  ഒന്നും മിണ്ടാതെ അടുത്തിരുന്നപ്പോൾ
പെരുമഴ പെയ്യും പോലെ  ഏങ്ങലടിച്ചു കരഞ്ഞു.

"പവിത്രാ..... അടിച്ചും വാശി കാണിച്ചും രണ്ടാളുടെ ജീവിതത്തിലെ എന്നെന്നേക്കുമായുള്ള സന്തോഷം ഇല്ലാതാക്കി കളഞ്ഞിട്ട് വെറുതെ ശാപം വാങ്ങിവെക്കാം എന്നല്ലാതെ ആർക്കും
ഒരു നേട്ടവും ഉണ്ടാകാൻ പോണില്ല..." ഇറങ്ങുമ്പോൾ  ഉമ്മറത്തുണ്ടായിരുന്ന  കുട്ട്യേട്ടനോട് ശാസിച്ചപ്പോൾ  മറുത്തൊരക്ഷരം പറഞ്ഞില്ല. വല്യേട്ടന്റെ മുഖത്തു നോക്കി സംസാരിക്കാൻ പോലും  കുട്ട്യേട്ടന് പേടി ആയിരുന്നല്ലോ. 

അടുത്ത ദിവസം തന്നെ പെണ്ണുകാണലും  ഏറെ വൈകാതെ നിശ്ചയവും പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞ ഉടനെ കല്യാണവും.

"ഒരു മുരടൻ പോലീസുകാരന്റെ മട്ടും ഭാവവും ഉണ്ടായിരുന്നു നിന്റെ വല്യേട്ടൻ അന്നെന്നെ കാണാൻ കോളേജിൽ വന്നപ്പൊ.  എന്റെ വീടും വീട്ടുകാരെയും കുറിച്ചൊക്കെ നന്നായി അന്വേഷിച്ചാണ് വന്നത് എന്ന് മനസ്സിലായി. നമ്മുടെ ബന്ധം സീരിയസ് ആണോന്ന്  അളക്കുന്ന മട്ടിലാണ് എന്നോട് ഓരോന്ന് ചോദിച്ചത്. വിരണ്ടു പോയി ശരിക്കും ..."
മധുവിധു നാളുകളിലെന്നോ സുരേഷ് പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് ആ കഥയൊക്കെ അറിഞ്ഞത് തന്നെ.

"പെട്ടെന്നുള്ള കല്യാണല്ലേ....വല്യേട്ടന്റെ കയ്യിൽ ഇപ്പൊ ഇതേ ഉള്ളൂ"
കല്യാണത്തിന് രണ്ടു ദിവസം മുമ്പൊരു രാത്രിയിൽ  വീട്ടിൽ  വന്ന്  ട്രൗസറിന്റെ കീശയിൽ നിന്നൊരു കടലാസ്  പൊതിയെടുത്ത് കയ്യിൽ തരുമ്പോൾ ആ കണ്ണ് നിറഞ്ഞിരുന്നു. വെളുത്ത അളുക്കിനുള്ളിൽ വർണ്ണക്കടലാസിന്റെ പൊതിയിലെ സ്വർണ്ണവളത്തിളക്കം. അളവ് പോലും കൃത്യം!. അമ്മ കുടിക്കാനെടുത്തു വരുമ്പോഴേക്കും വല്യേട്ടന്റെ സൈക്കിൾ ഇരുട്ടിൽ ഇടവഴിയും കടന്ന്.....

"ബാലൻ മോട്ടോറില് വെള്ളം കേറാഞ്ഞിട്ട് നോക്കാൻ പോയതാ അപ്പറത്തെ വളപ്പില് ..... വിളിച്ചാൽ കേക്കൂല ഇങ്ങള് ഇറങ്ങിക്കൊളീ നേരം തെറ്റിക്കണ്ട." വിവാഹം കഴിഞ്ഞു സുരേഷിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പുറപ്പെടുമ്പോൾ വല്യേട്ടനെ അന്വേഷിച്ചത് കേട്ട് ആരോ പറഞ്ഞു. കാറിൽ കേറും നേരം കണ്ടു അപ്പുറത്തെ പറമ്പിന്റെ  കൊള്ളിന്മേൽ.... ഒരു കാരണമുണ്ടാക്കി അവിടെ നിന്നും മാറിയത് ഗൗരവക്കാരന്റെ ഈ മുഖം ആരും കാണാതിരിക്കാൻ ആയിരിക്കുമെന്ന് ഊഹിച്ചു.

നീണ്ട ഇരുപത്തിയേഴ് വർഷങ്ങൾ കടന്നു പോയിട്ടും ആ മുഖം ഇപ്പോഴും ഓർമ്മയിലുണ്ട്. വാത്സല്യവും സങ്കടവും കൊണ്ട് നനഞ്ഞ  കണ്ണുകളും.

വിവാഹിതയായി ഏറെ വൈകും മുമ്പ് തന്നെ സുരേഷിനോടൊപ്പം പുതുതായി തുടങ്ങിയ സ്‌കൂളിലേക്ക് അധ്യാപകരായി ദുബായിലേക്ക് പോന്നതോടെ തിരക്കുകകളും ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളും കാരണം അകന്നകന്നു പോയ നാടിനോടൊപ്പം വല്യേട്ടനും....

"ബോധം വന്നപ്പളൊക്കെ നിന്നെ ചോദിച്ചിരുന്നു....... അല്ലെങ്കിലും കാണുമ്പോഴൊക്കെ നിന്റെ വിശേഷങ്ങൾ തന്നെയാണ് വല്യേട്ടൻ അധികവും ചോദിക്കല്.."
കുട്ട്യേട്ടൻ വിളിച്ചപ്പോൾ  കൂടുതലൊന്നും ആലോചിക്കാൻ നിൽക്കാതെ പുറപ്പെട്ടത് വല്യേട്ടന്റെ കയ്യിലൊന്ന് കൈ ചേർത്ത് വെച്ച് ഒരുപാട് നേരം ഇരിക്കാനാണ്. കൂടപ്പിറപ്പായി, മകളായി കൂടെ നിന്ന് പരിചരിക്കാൻ വീട്ടിത്തീർക്കാനാവാത്ത കടപ്പാടുകൾ..

പിരിമുറുക്കങ്ങളുടെയും സങ്കടങ്ങളുടെയും വല്ലാത്ത അവസ്ഥകളിൽ ഒറ്റപ്പെട്ടു പോകുമ്പോൾ ഒരു അഭയം പോലെ ഓർത്തു പോകുക വല്യേട്ടനെ ആയിരുന്നല്ലോ... അടുത്തുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലെന്ന്...  ആ കൈകളിൽ ഒന്ന് കൈ ചേർത്തു വെച്ചാൽ കിട്ടുന്ന ധൈര്യമോർത്ത്... കണ്ട ഓർമ്മ പോലും ഇല്ലാത്ത അച്ഛന്റെ പകരമായി...

മുന്നിൽ വാഹനങ്ങളൊക്കെ ബ്ലോക്കായിരിക്കുന്നു.
പുറത്ത് മഴ പെയ്തുകൊണ്ടേ ഇരുന്നു. അങ്ങോട്ട് വിളിക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കും കുട്ട്യേട്ടൻ വിളിച്ചു

"നീ എവിടെയാ...ഞാൻ ഇപ്പോഴാണ് കണ്ടത്"

" എയർപോർട്ടിൽ നിന്ന് ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പോകുന്നു....കുട്ട്യേട്ടൻ അവിടെ ഉണ്ടാകുമല്ലോ"
അപ്പുറത്ത് നീണ്ട
നിശ്ശബ്ദത..

"..... ഞാൻ...ഞാൻ  ആംബുലൻസിലാണുള്ളത്.. വല്യേട്ടന്റൊപ്പം......തിരിച്ചു പോവ്വാണ്.."
കുട്ട്യേട്ടന്റെ  ശബ്ദം മുറിഞ്ഞു.

ഒരു കരച്ചിൽ തൊണ്ടയിൽ അമർന്നു..  മഴയിലും വിയർക്കുന്നതറിഞ്ഞു. പെട്ടെന്ന് അനാഥയായത് പോലെ. തിരക്കിട്ട്  ഓടിയെത്തിയിട്ടും...
ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെ പോലെ ഉറക്കെ നിലവിളിക്കാൻ തോന്നുന്നു

കാറിന്റെ ചില്ല് താഴ്ത്തി. അലച്ചു പെയ്യുന്ന മഴത്തുള്ളികൾ മുഖത്തു പതിച്ച് കണ്ണീരിനോട് ചേർന്നൊഴുകി. തുറന്നു പിടിച്ച കണ്ണിൽ മഴ വരച്ച ചിത്രങ്ങളിൽ  പെരുമഴയിലൂടെ ധൃതിപ്പെട്ട് സൈക്കിൾ ചവിട്ടി നീങ്ങുന്ന മെലിഞ്ഞ രൂപം...  വിളിച്ചിട്ടും തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ..

മഴ ഒരു തേങ്ങൽ പോലെ സങ്കടതാളത്തിൽ പെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നു.