കാറില് കയറാന് നേരം കൂട്ടുകാരന് പറഞ്ഞു
“നിന്റെ പെട്ടി ശരിക്കും അടയ്ക്കാന് പറ്റുന്നില്ല വല്ലാത്ത ഭാരവും......... അതില് നിന്നും എന്തെങ്കിലും എടുത്ത് ഒഴിവാക്ക്”
“ഒരു നിമിഷം...... ഞാനൊന്ന് നോക്കട്ടെ”
കയ്യില് ചുറ്റിപ്പിടിച്ച രണ്ടു കുഞ്ഞിക്കൈകള് അടര്ത്തി മാറ്റുമ്പോള് ജാലകത്തിനപ്പുറത്തെ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളും കോലായയിലെ അടക്കിപ്പിടിച്ച മൌനവും അറിഞ്ഞു.
“ഇനി പുറപ്പെടാം ...”
“ഇപ്പോള് പെട്ടിയുടെ ഭാരം ഒരുപാട് കുറഞ്ഞല്ലോ .....ഇത്ര കനമുള്ളത് എന്താണ് നീ ഇവിടെ വെച്ച് പോകുന്നത്”
“എന്റെ ഹൃദയം”
അയാള് മെല്ലെ പിറുപിറുത്തു